De eerste kennismaking met India
Door: Bram
Blijf op de hoogte en volg Margriet en Bram
22 Juni 2014 | India, Trivandrum
Ik ben een echte loper geworden. Hoewel ik ook graag in de bus zit - in de Indiase staat Kerala zie je overal de oude vehikels van de grote transportonderneming KSRTC, in de stad en tussen de dorpen - loop ik het allerliefst. Minimaal bepakt. Mijn paspoort en wat geld gaat mee, en een pet om niet door de hete zon gestoken te worden.
We zitten nu sinds anderhalve week in Thiruvananthapuram, de hoofdstad van Kerala, een half miljoen inwoners groot. Vanmorgen heb ik op mijn vaste pad naar East Fort nieuwe zijweggetjes ontdekt, hele ‘dorpen’ middenin de stad, met weggetjes die nog geen meter breed zijn en na dertig meter weer naar rechts of naar links afbuigen. Opeens sta je weer bij een tempeltje en overal zijn de huisjes versierd met religieuze voorwerpen, of is er voor de stoep een mystieke tekening op de straat geverfd.
Ik vraag al lang niet meer naar de betekenis van dingen. Afgezien van het feit dat niemand hier Engels spreekt, weet 99% van de hindu’s, die hier de meerderheid vormen, niet precies waar hun gebruiken vandaan komen. Het is in hun beleving altijd zo geweest, en dat komt volgens sommigen van hen neer op minstens tienduizend jaar.
We kwamen in India aan op 5 juni, na drie weken (boeddhistische) Srilankese lucht geademd te hebben. Een week brachten we daarna door in een dorp met de naam Kanjampuram, waar een oude meneer ons in zijn luxe villa opnam. Zo nodig konden we zijn dochter bellen, bijvoorbeeld als wifi het niet deed. De deftige heer stamde uit een brahmanenfamilie, was voedingscontroleur geweest bij de overheid en bezat rubber- en kokosnootplantages. Hij noemde zich een pure hindu, wat betekende dat hij dagelijks de tempel bezocht en alle godsdienstige wetten naleefde. Mooi vond ik dat hij zijn opvattingen niet boven die van aanhangers van andere godsdiensten stelde. We waren, zei hij, allemaal met hetzelfde (mysterie) bezig. Amen!
Kanjampuram was een traditioneel dorp met vriendelijke mensen. Ook jongeren droegen sari’s en sarongs, jeans zag je zelden. Ik vond oude mensen prachtig, ze liepen statig recht en hadden waardigheid, ongeacht of ze uit een witte, nagebouwde jaren zestig auto stapten of straatveger achter een afvalkarretje waren. In Trivandrum zou mijn beeld verder kantelen, waar ik elke dag langs een man liep die met zijn bezittingen in een plastic zak op een trottoir leefde. Toen ik hem op een dag een bankbiljet wilde geven, schudde hij zijn hoofd.
Het straatleven vond ik fantastisch, de hutten van palm- en rietbladeren, de groente- en vooral fruitmarkten, de erven om de huizen heen vol dingen die altijd te pas konden komen, en de ‘hotels’ - met welk woord de meest simpele eetgelegenheden werden aangeduid: bananenblad was je bord en je vork was je (rechter)hand. Ik heb nagedacht over het verschil met Nederland, en zal dat blijven doen als we straks het relatief welvarende zuiden verlaten en meer ziekte en armoede gaan zien.
Nu toch al een gedachte. India zou moeilijk bereisbaar zijn: de ellende die je ziet, is schokkend! Maar we leven toch in één wereld, met overál ziekte, oorlog, rampen en dood? Is het verschil niet dat we in onze eigen keurig geordende welvaartsmaatschappij de narigheid hebben weggestopt en overschreeuwen met hard werken en leuke dingen? In India lijkt het lijden meer geaccepteerd te zijn. Het is in het hindoeïsme en in het boeddhisme een essentieel kenmerk van het aardse leven. Het westerse christendom zegt dat ook, maar zolang we het goed hebben, duwen we het naar mijn idee graag naar de achtergrond.
We zitten inmiddels bijna twee weken in Trivandrum, de verkorte naam. Margriet volgt sinds een week een yogacursus dertig kilometer verderop. Ik loop elke dag door de stad, kom overal en kijk mijn ogen uit. In het hotel waar ik zit, kijken ze vanwege mij hun ogen uit: een blanke toerist die geen taxi neemt, geen tuktuk, maar loopt of in een overvolle bus springt. Ik ontdek mooie plekken, mooie mensen, kijk in de ogen van wijze, eenvoudige Indiërs en heb het gevoel iets universeels met hen te delen.
Soms komt iemand naast me zitten die Engels spreekt en met wie zich een gesprek ontwikkelt waarin de journalist in me uit zijn sluimer komt. Dan vraag ik ook naar plekken waar advaita vedanta wordt gepraktiseerd. Precies begrijpen doen mijn gesprekspartners mij niet. Vedanta is een bekend begrip, maar advaita? Toch is advaita vedanta in Trivandrum ontstaan, ooit. Nu is het in het westen populair, maar hier niet meer. Jammer, want het helpt heel goed om niet in tegenstellingen verstrikt te raken.
Ik kijk vol verbazing naar het gebruik bij een hele oude tempel om keihard met kokosnoten te gooien. De bedoeling is dat ze stuk gaan, tempeldienaren snijden het kokosvlees eruit. Verder maak ik tempeloptochten mee. Samen met Margriet was ik bij een repetitie van een groep die ijvert voor het behoud van oeroude muziek- en dansexpressie, we bezochten ook met z’n tweeën de dierentuin van Trivandrum, ongeveer gelijk met Artis opgericht door een maharadjah. Altijd is het hier laaiend heet. Zodra we thuiskomen, rennen we naar de douche. Na afloop is de routine om je bezwete kleren uit te spoelen en te laten drogen.
De Indiërs zelf lijken er minder last van te hebben. Cricket spelende schooljongens rennen in de pauze in snel tempo over het schoolplein, in schooluniform nog wel, alsof niets hen hindert. Een keer stond ik heel dicht bij politieke demonstranten. Voor het eerst in mijn leven merkte ik hoe krachtig de straal van een waterkanon is. Daar is een douche niets bij! Verder proef ik elke dag ook een sfeer van relaxtheid en/of gelatenheid.
Heel voorzichtig hoef ik niet te zijn, behalve voor linksrijdende snelheidsduivels en bacteriën in mijn eten. Tweemaal ben ik ziek geweest. De tweede keer was ik er het snelst van af, toen ik geen diarree-remmers had ingenomen. Die remmen enkel de afvoer van de ziekteverwekkers (?)
Tot slot een tip voor de gokkers. Iedereen hier zegt dat Nederland de WK gaat winnen. Doe er je voordeel mee ;-)
We zitten nu sinds anderhalve week in Thiruvananthapuram, de hoofdstad van Kerala, een half miljoen inwoners groot. Vanmorgen heb ik op mijn vaste pad naar East Fort nieuwe zijweggetjes ontdekt, hele ‘dorpen’ middenin de stad, met weggetjes die nog geen meter breed zijn en na dertig meter weer naar rechts of naar links afbuigen. Opeens sta je weer bij een tempeltje en overal zijn de huisjes versierd met religieuze voorwerpen, of is er voor de stoep een mystieke tekening op de straat geverfd.
Ik vraag al lang niet meer naar de betekenis van dingen. Afgezien van het feit dat niemand hier Engels spreekt, weet 99% van de hindu’s, die hier de meerderheid vormen, niet precies waar hun gebruiken vandaan komen. Het is in hun beleving altijd zo geweest, en dat komt volgens sommigen van hen neer op minstens tienduizend jaar.
We kwamen in India aan op 5 juni, na drie weken (boeddhistische) Srilankese lucht geademd te hebben. Een week brachten we daarna door in een dorp met de naam Kanjampuram, waar een oude meneer ons in zijn luxe villa opnam. Zo nodig konden we zijn dochter bellen, bijvoorbeeld als wifi het niet deed. De deftige heer stamde uit een brahmanenfamilie, was voedingscontroleur geweest bij de overheid en bezat rubber- en kokosnootplantages. Hij noemde zich een pure hindu, wat betekende dat hij dagelijks de tempel bezocht en alle godsdienstige wetten naleefde. Mooi vond ik dat hij zijn opvattingen niet boven die van aanhangers van andere godsdiensten stelde. We waren, zei hij, allemaal met hetzelfde (mysterie) bezig. Amen!
Kanjampuram was een traditioneel dorp met vriendelijke mensen. Ook jongeren droegen sari’s en sarongs, jeans zag je zelden. Ik vond oude mensen prachtig, ze liepen statig recht en hadden waardigheid, ongeacht of ze uit een witte, nagebouwde jaren zestig auto stapten of straatveger achter een afvalkarretje waren. In Trivandrum zou mijn beeld verder kantelen, waar ik elke dag langs een man liep die met zijn bezittingen in een plastic zak op een trottoir leefde. Toen ik hem op een dag een bankbiljet wilde geven, schudde hij zijn hoofd.
Het straatleven vond ik fantastisch, de hutten van palm- en rietbladeren, de groente- en vooral fruitmarkten, de erven om de huizen heen vol dingen die altijd te pas konden komen, en de ‘hotels’ - met welk woord de meest simpele eetgelegenheden werden aangeduid: bananenblad was je bord en je vork was je (rechter)hand. Ik heb nagedacht over het verschil met Nederland, en zal dat blijven doen als we straks het relatief welvarende zuiden verlaten en meer ziekte en armoede gaan zien.
Nu toch al een gedachte. India zou moeilijk bereisbaar zijn: de ellende die je ziet, is schokkend! Maar we leven toch in één wereld, met overál ziekte, oorlog, rampen en dood? Is het verschil niet dat we in onze eigen keurig geordende welvaartsmaatschappij de narigheid hebben weggestopt en overschreeuwen met hard werken en leuke dingen? In India lijkt het lijden meer geaccepteerd te zijn. Het is in het hindoeïsme en in het boeddhisme een essentieel kenmerk van het aardse leven. Het westerse christendom zegt dat ook, maar zolang we het goed hebben, duwen we het naar mijn idee graag naar de achtergrond.
We zitten inmiddels bijna twee weken in Trivandrum, de verkorte naam. Margriet volgt sinds een week een yogacursus dertig kilometer verderop. Ik loop elke dag door de stad, kom overal en kijk mijn ogen uit. In het hotel waar ik zit, kijken ze vanwege mij hun ogen uit: een blanke toerist die geen taxi neemt, geen tuktuk, maar loopt of in een overvolle bus springt. Ik ontdek mooie plekken, mooie mensen, kijk in de ogen van wijze, eenvoudige Indiërs en heb het gevoel iets universeels met hen te delen.
Soms komt iemand naast me zitten die Engels spreekt en met wie zich een gesprek ontwikkelt waarin de journalist in me uit zijn sluimer komt. Dan vraag ik ook naar plekken waar advaita vedanta wordt gepraktiseerd. Precies begrijpen doen mijn gesprekspartners mij niet. Vedanta is een bekend begrip, maar advaita? Toch is advaita vedanta in Trivandrum ontstaan, ooit. Nu is het in het westen populair, maar hier niet meer. Jammer, want het helpt heel goed om niet in tegenstellingen verstrikt te raken.
Ik kijk vol verbazing naar het gebruik bij een hele oude tempel om keihard met kokosnoten te gooien. De bedoeling is dat ze stuk gaan, tempeldienaren snijden het kokosvlees eruit. Verder maak ik tempeloptochten mee. Samen met Margriet was ik bij een repetitie van een groep die ijvert voor het behoud van oeroude muziek- en dansexpressie, we bezochten ook met z’n tweeën de dierentuin van Trivandrum, ongeveer gelijk met Artis opgericht door een maharadjah. Altijd is het hier laaiend heet. Zodra we thuiskomen, rennen we naar de douche. Na afloop is de routine om je bezwete kleren uit te spoelen en te laten drogen.
De Indiërs zelf lijken er minder last van te hebben. Cricket spelende schooljongens rennen in de pauze in snel tempo over het schoolplein, in schooluniform nog wel, alsof niets hen hindert. Een keer stond ik heel dicht bij politieke demonstranten. Voor het eerst in mijn leven merkte ik hoe krachtig de straal van een waterkanon is. Daar is een douche niets bij! Verder proef ik elke dag ook een sfeer van relaxtheid en/of gelatenheid.
Heel voorzichtig hoef ik niet te zijn, behalve voor linksrijdende snelheidsduivels en bacteriën in mijn eten. Tweemaal ben ik ziek geweest. De tweede keer was ik er het snelst van af, toen ik geen diarree-remmers had ingenomen. Die remmen enkel de afvoer van de ziekteverwekkers (?)
Tot slot een tip voor de gokkers. Iedereen hier zegt dat Nederland de WK gaat winnen. Doe er je voordeel mee ;-)
-
23 Juni 2014 - 07:15
Suzanne:
Leuk om te lezen! Ik zie je al helemaal lopen :-)
Je ziet er goed uit op de foto naast dat menneke in rok ;-)
Groeten uit El Arenal, CR -
23 Juni 2014 - 20:10
De Polletjes:
Bijzonder om je zo te mengen tussen de mensen, al zal dat maar gedeeltelijk lukken.
Ik ben benieuwd of je hier ook zo statig rond gaat lopen ;-)
Maar gelaten... nee, dat hoeft niet hoor!
Bijf maar gewoon mens met dromen, verlangens, blijdschap, verdriet
Lieve groetjes van ons 4
-
24 Juni 2014 - 11:01
Rob En Ria:
Gezellig om een beetje mee te kunnen reizen met jullie. We genieten van de verslagen.
groetjes -
24 Juni 2014 - 22:48
Marijke:
Wat zijn jullie in een andere wereld verzeild geraakt! Boeiend om te lezen, dat jullie je erin onderdompelen. Dit reisverslag is een mooie basis voor een boek, lijkt mij. Ik herken wat je zegt over hoe wij omgaan met het lijden. Wij stoppen het weg en vluchten in luxe en oppervlakkigheid. Warme groet! -
25 Juni 2014 - 21:23
Bert:
Hoi Pa en Margriet,
Leuk om dit verslag te lezen! Het is moeilijk om een voorstelling te maken van hoe het
leven er daar aan toe gaat... maar ik begrijp - en zie aan de foto's - dat het leven er
heel anders uitziet dan in ons rijke Nederland. Kan me voorstellen dat dat ook wel eens
confronterend is en dat er vragen ontstaan. Maar volgens mij is dat ook niet verkeerd!
Het biedt kansen om verder te denken dan de neus lang is en om nieuwe inzichten te
verwerven. Kortom het lijkt me ook leerzaam om dit alles mee te maken!
We wensen jullie alle goeds toe voor de komende tijd! Beleef maar veel en pa; kies ook
maar zeker voor de smalle (zij)weggetjes in plaatst van alleen maar de brede. Vaak zijn
op/ langs/ na die kleine weggetjes juist de mooiste dingen te zien/ te beleven.
Groetjes,
Bert & Janneke, Christiaan, Dani en Manuel
ps. zien jullie kans om wat buitenlandse centjes te bewaren en mee te nemen naar hier?
Das leuk voor de muntjesverzameling. -
26 Juni 2014 - 05:31
Pa:
we zijn al bezig, Bert! -
27 Juni 2014 - 20:26
Vincent Van Grootheest:
beste Bram en Margriet leuk om jullie verhalen te lezen jullie zijn toch hoppelijk geen tijgers tegengekomen
-
29 Juni 2014 - 10:07
Gerard Kaat:
Een boeiend land, India. Leuk om jullie ervaringen te lezen. -
12 Juli 2014 - 09:06
Jacqueline :
Leuk, om jullie verslagen te lezen en mee te kunnen leven. Wat een heerlijk avontuur. De foto's zijn ook prachtig.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
