Een ongeluk zit soms in een klein keffertje.
Door: bram & margriet
Blijf op de hoogte en volg Margriet en Bram
27 September 2014 | Thailand, Bangkok
We zijn in Thailand, het wordt ook wel het land van de glimlach genoemd. De mensen zijn hier inderdaad heel erg vriendelijk, ze lachen veel en ze komen daardoor relaxt over.
Direct toen we vanaf het vliegveld de hoofdstad, Bangkok inreden, vielen ons de verschillen op met India. Het was er zo netjes, nergens afval aan de kant van de weg, geen koeienvlaaien die je moest ontwijken. Er waren meer dingen die opvielen. Zo kon je overal op straat eten, dat lijkt in Thailand zelfs wel behoefte nummer één.
Op elke hoek van de straat staan kleine eetkraampjes, met noedelsoepjes, stokjes saté, fruit en allerlei andere lekkernijen. Wat ook bijzonder is, zijn de grote afbeeldingen die je hier overal ziet van de koning van Thailand en van zijn vrouw.
Beiden zijn al aardig op leeftijd gekomen (87 en 84 jaar). Koning Bhumibol is de langst regerende vorst ter wereld. Al vanaf 1946 zit hij op de troon. Hij geniet een hoog aanzien in Thailand, dat komt mede doordat hij sociaal bewogen is en veel heeft gedaan voor mensen in de knel. De mensen dragen het koningspaar op handen en het wordt dan ook niet gewaardeerd als je grapjes maakt over hen.
We logeerden in Bangkok in een fijn guesthouse, hoe kan dat ook anders als het de naam Shanti Lodge draagt. Shanti is het Thaise woord voor vrede. We voelden ons er direct thuis. Het guesthouse ligt vlakbij de rivier de Chayo Phraya, wat handig is omdat we ons daardoor met de riviertaxi op een snelle én leuke manier konden verplaatsen in de grote stad.
We hebben een hele leuke tijd gehad in Bangkok. Soms gingen we samen op stap, soms apart. Margriet wilde graag naar het Gouden Paleis van de koning, waar het een en al pracht en praal was. Bram ging intussen wandelen in volksbuurtjes en maakte kennis met de locals.
We hebben natuurlijk ook Chinatown bezocht, dat was een heel grote Chinese wijk vol met kleine winkeltjes, met kraampjes, eettentjes, tempels. Bijzonder om doorheen te lopen. Lopen doen we graag, maar soms waren de afstanden te ver en pakten we de bus, de boot, de metro of de skytrain.
Of de fiets! We hebben een hele mooie tocht gemaakt op Bang Kracheo, ook wel genoemd de groene long van Bangkok. Een lus om een kronkel door de rivier heen, die ervoor zorgde dat een eiland was ontstaan om de stroom heen, waar je met een bootje naar toe moest. Daar aangekomen hebben we een fiets gehuurd en genoten we van de prachtige natuur om ons heen.
Tijd om verder te gaan. Het plan was om na een weekje Bangkok deze miljoenenstad te verlaten en daarna via Chumphon (een stadje in het zuiden van Thailand) naar het duik- en snorkeleiland Koh Tao te gaan. Daar wilden we graag een duikcursus gaan volgen om op deze manier ook de prachtige natuur onder het water te kunnen bekijken.
Het liep allemaal een beetje anders. Daarover zullen we verderop meer vertellen. Maar eerst iets over hoe het er in Chumphon aan toe ging. We hadden ook in Chumphon weer een prettig guesthouse gevonden, ze verhuurden er ook fietsen. Het leek ons leuk om op de fiets naar de beach te gaan, vijftien kilometer verderop, en daar wat te gaan struinen op het strand, de omgeving te verkennen en dan weer terug te gaan naar onze kamer in het stadje.
We hebben die dag heerlijk op het strand gelopen, Bram vond mooie schelpen en het leek warm en zonnig te blijven. Maar toen kwam er een dikke bui, een vrouw wenkte ons en we schuilden in haar huisje langs een baai aan de kust. Praten was lastig, maar Margriet kon met haar wel wat Thaise woordjes oefenen. Samen telden we in het Thais van één tot tien en daarna in het Engels. De vrouw bood ons wat vruchten aan, litchies zonder stekelig velletje. Daarna trok de bui weg en we reden weer verder op onze fietsen.
En toen opeens vloog er plotseling een hond over de weg, zo voor onze fietsen langs. Bram viel van zijn fiets en kwam vervelend terecht op het asfalt. Hij had een behoorlijke wond op zijn hoofd en aan zijn arm. Daarbij leek hij ook in shock te verkeren. Er kwamen direct mensen aanlopen. Margriet probeerde hen duidelijk te maken dat er een dokter nodig was. Gelukkig was er iemand die een beetje Engels verstond en deze vrouw belde voor ons met de dokter.
Na ongeveer vijftien minuten kwam de ambulance eraan en Bram werd meegenomen naar het ziekenhuis in Chumphon. Margriet kon ook meerijden. De fietsen bleven achter bij het huis waar de hond woonde.
In het ziekenhuis werden eerst de wonden verzorgd en er werden foto’s gemaakt. Het leek allemaal mee te vallen, maar Bram was nog wel erg verward. Daarom werd hij ter observatie een nachtje in het ziekenhuis opgenomen. Hij kwam op een grote zaal te liggen met wel dertig andere patiënten. Overal zaten en lagen mensen op de bedden en er omheen.
Het is een komen en gaan op zo’n zaal, je kijkt er je ogen uit. Het was lastig voor Margriet om de dingen rond de opname te regelen, er waren bijna geen Engelssprekende verpleegkundigen. Met handen en voeten, en veel glimlachen kwam ze toch een heel eind.
Gelukkig was er later een dokter die goed Engels sprak. Hij besloot dat er voor de zekerheid toch nog een CT-scan gemaakt moest worden. Daaruit bleek dat er een kleine bloeding in het hoofd was te zien, maar deze was beslist niet gevaarlijk. En er waren ook een paar ribben gebroken. Omdat Bram nog steeds wel in de war was, leek het de dokter goed om hem nog een paar dagen in het ziekenhuis te houden.
Hij kreeg een VIP-room en Margriet kon daar ook blijven slapen op een bedbank, dat was fijn. De neurochirurg, dokter Boonhert, kwam twee keer per dag en hij was een goede steun voor ons. Ook zijn assistent Sarut toonde zich heel betrokken bij ons en hielp ons met allerlei praktische zaken.
Elke dag ging het weer een beetje beter met Bram. Bijzonder om te zien hoe het proces van heling stapje voor stapje gaat. Bram begon weer wat meer te praten. Van het ongeluk herinnerde hij zich niets. Het was nog best verwarrend voor hem allemaal.
De wonden genazen goed, het infuus en de katheter konden na een paar dagen weer worden losgekoppeld. Na vier dagen hospital mocht Bram weer terug naar ‘huis’. De dag erna was hij jarig! Dubbel feest! Margriet had voor een bosje orchideeën gezorgd - typisch Thaise bloemen - namens de kinderen.
We zijn nog een poosje in en rond Chumphon gebleven. Gewoon om bij te komen van alles. Daarnaast moest Bram nog een aantal keren terug naar het ziekenhuis voor nabehandeling. De laatste week hadden we een mooie kamer geboekt aan de beach. We bleven hier van 18 tot 25 september.
We vulden onze dagen met wandelen, zwemmen (vooral Margriet), slapen, lekker eten natuurlijk en veel praten over alles wat er was gebeurd. Om daardoor de gebeurtenissen een plaats te geven, want het heeft op ons beiden toch wel veel impact gehad. Bram voelt zich gelukkig weer een stuk beter, al is hij nog niet helemaal ‘de oude’. Margriet is superblij om haar maatje weer terug te hebben.
Samen hebben we besloten om weer door te reizen, ons avontuur is nog niet voorbij. Eerst van het zuiden terug naar Bangkok en daarna richting Chiang Mai in het noorden. Een voordeel van Chumphon en vooral de beach verlaten is trouwens nog wel dat we van de zandvliegjes af zijn. Die jeukten ons meer dan ons lief was, of we ze zagen of niet.
Allemaal een hartelijke groet van ons. Sawadee ka!
Direct toen we vanaf het vliegveld de hoofdstad, Bangkok inreden, vielen ons de verschillen op met India. Het was er zo netjes, nergens afval aan de kant van de weg, geen koeienvlaaien die je moest ontwijken. Er waren meer dingen die opvielen. Zo kon je overal op straat eten, dat lijkt in Thailand zelfs wel behoefte nummer één.
Op elke hoek van de straat staan kleine eetkraampjes, met noedelsoepjes, stokjes saté, fruit en allerlei andere lekkernijen. Wat ook bijzonder is, zijn de grote afbeeldingen die je hier overal ziet van de koning van Thailand en van zijn vrouw.
Beiden zijn al aardig op leeftijd gekomen (87 en 84 jaar). Koning Bhumibol is de langst regerende vorst ter wereld. Al vanaf 1946 zit hij op de troon. Hij geniet een hoog aanzien in Thailand, dat komt mede doordat hij sociaal bewogen is en veel heeft gedaan voor mensen in de knel. De mensen dragen het koningspaar op handen en het wordt dan ook niet gewaardeerd als je grapjes maakt over hen.
We logeerden in Bangkok in een fijn guesthouse, hoe kan dat ook anders als het de naam Shanti Lodge draagt. Shanti is het Thaise woord voor vrede. We voelden ons er direct thuis. Het guesthouse ligt vlakbij de rivier de Chayo Phraya, wat handig is omdat we ons daardoor met de riviertaxi op een snelle én leuke manier konden verplaatsen in de grote stad.
We hebben een hele leuke tijd gehad in Bangkok. Soms gingen we samen op stap, soms apart. Margriet wilde graag naar het Gouden Paleis van de koning, waar het een en al pracht en praal was. Bram ging intussen wandelen in volksbuurtjes en maakte kennis met de locals.
We hebben natuurlijk ook Chinatown bezocht, dat was een heel grote Chinese wijk vol met kleine winkeltjes, met kraampjes, eettentjes, tempels. Bijzonder om doorheen te lopen. Lopen doen we graag, maar soms waren de afstanden te ver en pakten we de bus, de boot, de metro of de skytrain.
Of de fiets! We hebben een hele mooie tocht gemaakt op Bang Kracheo, ook wel genoemd de groene long van Bangkok. Een lus om een kronkel door de rivier heen, die ervoor zorgde dat een eiland was ontstaan om de stroom heen, waar je met een bootje naar toe moest. Daar aangekomen hebben we een fiets gehuurd en genoten we van de prachtige natuur om ons heen.
Tijd om verder te gaan. Het plan was om na een weekje Bangkok deze miljoenenstad te verlaten en daarna via Chumphon (een stadje in het zuiden van Thailand) naar het duik- en snorkeleiland Koh Tao te gaan. Daar wilden we graag een duikcursus gaan volgen om op deze manier ook de prachtige natuur onder het water te kunnen bekijken.
Het liep allemaal een beetje anders. Daarover zullen we verderop meer vertellen. Maar eerst iets over hoe het er in Chumphon aan toe ging. We hadden ook in Chumphon weer een prettig guesthouse gevonden, ze verhuurden er ook fietsen. Het leek ons leuk om op de fiets naar de beach te gaan, vijftien kilometer verderop, en daar wat te gaan struinen op het strand, de omgeving te verkennen en dan weer terug te gaan naar onze kamer in het stadje.
We hebben die dag heerlijk op het strand gelopen, Bram vond mooie schelpen en het leek warm en zonnig te blijven. Maar toen kwam er een dikke bui, een vrouw wenkte ons en we schuilden in haar huisje langs een baai aan de kust. Praten was lastig, maar Margriet kon met haar wel wat Thaise woordjes oefenen. Samen telden we in het Thais van één tot tien en daarna in het Engels. De vrouw bood ons wat vruchten aan, litchies zonder stekelig velletje. Daarna trok de bui weg en we reden weer verder op onze fietsen.
En toen opeens vloog er plotseling een hond over de weg, zo voor onze fietsen langs. Bram viel van zijn fiets en kwam vervelend terecht op het asfalt. Hij had een behoorlijke wond op zijn hoofd en aan zijn arm. Daarbij leek hij ook in shock te verkeren. Er kwamen direct mensen aanlopen. Margriet probeerde hen duidelijk te maken dat er een dokter nodig was. Gelukkig was er iemand die een beetje Engels verstond en deze vrouw belde voor ons met de dokter.
Na ongeveer vijftien minuten kwam de ambulance eraan en Bram werd meegenomen naar het ziekenhuis in Chumphon. Margriet kon ook meerijden. De fietsen bleven achter bij het huis waar de hond woonde.
In het ziekenhuis werden eerst de wonden verzorgd en er werden foto’s gemaakt. Het leek allemaal mee te vallen, maar Bram was nog wel erg verward. Daarom werd hij ter observatie een nachtje in het ziekenhuis opgenomen. Hij kwam op een grote zaal te liggen met wel dertig andere patiënten. Overal zaten en lagen mensen op de bedden en er omheen.
Het is een komen en gaan op zo’n zaal, je kijkt er je ogen uit. Het was lastig voor Margriet om de dingen rond de opname te regelen, er waren bijna geen Engelssprekende verpleegkundigen. Met handen en voeten, en veel glimlachen kwam ze toch een heel eind.
Gelukkig was er later een dokter die goed Engels sprak. Hij besloot dat er voor de zekerheid toch nog een CT-scan gemaakt moest worden. Daaruit bleek dat er een kleine bloeding in het hoofd was te zien, maar deze was beslist niet gevaarlijk. En er waren ook een paar ribben gebroken. Omdat Bram nog steeds wel in de war was, leek het de dokter goed om hem nog een paar dagen in het ziekenhuis te houden.
Hij kreeg een VIP-room en Margriet kon daar ook blijven slapen op een bedbank, dat was fijn. De neurochirurg, dokter Boonhert, kwam twee keer per dag en hij was een goede steun voor ons. Ook zijn assistent Sarut toonde zich heel betrokken bij ons en hielp ons met allerlei praktische zaken.
Elke dag ging het weer een beetje beter met Bram. Bijzonder om te zien hoe het proces van heling stapje voor stapje gaat. Bram begon weer wat meer te praten. Van het ongeluk herinnerde hij zich niets. Het was nog best verwarrend voor hem allemaal.
De wonden genazen goed, het infuus en de katheter konden na een paar dagen weer worden losgekoppeld. Na vier dagen hospital mocht Bram weer terug naar ‘huis’. De dag erna was hij jarig! Dubbel feest! Margriet had voor een bosje orchideeën gezorgd - typisch Thaise bloemen - namens de kinderen.
We zijn nog een poosje in en rond Chumphon gebleven. Gewoon om bij te komen van alles. Daarnaast moest Bram nog een aantal keren terug naar het ziekenhuis voor nabehandeling. De laatste week hadden we een mooie kamer geboekt aan de beach. We bleven hier van 18 tot 25 september.
We vulden onze dagen met wandelen, zwemmen (vooral Margriet), slapen, lekker eten natuurlijk en veel praten over alles wat er was gebeurd. Om daardoor de gebeurtenissen een plaats te geven, want het heeft op ons beiden toch wel veel impact gehad. Bram voelt zich gelukkig weer een stuk beter, al is hij nog niet helemaal ‘de oude’. Margriet is superblij om haar maatje weer terug te hebben.
Samen hebben we besloten om weer door te reizen, ons avontuur is nog niet voorbij. Eerst van het zuiden terug naar Bangkok en daarna richting Chiang Mai in het noorden. Een voordeel van Chumphon en vooral de beach verlaten is trouwens nog wel dat we van de zandvliegjes af zijn. Die jeukten ons meer dan ons lief was, of we ze zagen of niet.
Allemaal een hartelijke groet van ons. Sawadee ka!
-
27 September 2014 - 08:42
Rob En Ria:
Klein ongeluk, nare gevolgen en weer een ervaring rijker. Mooi dat jullie je er dan toch goed doorheen komen met elkaar! Blij dat Bram weer weer goed herstelt en de reis door kan gaan.
Wat een tegenstellingen in Thailand. Het mooie paleis en de armoedige waterwoningen.
Goede reis verder!
-
27 September 2014 - 09:47
Aline:
Nou dat was schrikken! Fijn dat jullie door kunnen gaan en vele mooie belevenissen in de plaats van deze nare herinnering mogen gaan beleven. Ik hoop dat jullie een mooie tijd tegemoet gaan en wie weet lopen we elkaar nog tegen het lijf daar; -) (je kunt me vinden bij het 3e eet tentje van rechts) keep in touch! Xx -
27 September 2014 - 10:33
Wil Schoon:
Nou, dat was een minder mooi avontuur, die valpartij. Gelukkig dat alles weer goed is gekomen, alhoewel een paar gebroken ribben best vervelend is. Een fijne tijd in het noorden gewenst.
Groetjes, Wil -
27 September 2014 - 11:31
De Polletjes:
Wat was dat lastig om op afstand te moeten afwachten, niet veel kunnen doen... Bah!
De kids waren ook onder de indruk dat opa een ongeluk had gehad.
Het is dan ook echt een opluchting dat we steeds meer goede berichten kregen.
Goed dat jullie verder gaan! Blijf lekker de tijd nemen om te herstellen, alles ook een plekje te geven.
Veel liefs van ons 4
-
27 September 2014 - 12:13
Nelleke:
Das schrikken Bram, je wilt ook werkelijk alles meemaken he :) Gelukkig gaat het weer beter en kunnen jullie verder maar volgens mij moet je wel wat meer eten want je ziet er wel magertjes uit.
Ik vind het leuk om alle verslagen te lezen en zie dat jullie volop genieten, wens jullie verder ook nog heel veel plezier en een goede reis! En kijk uit op de fiets :) -
27 September 2014 - 14:20
Emmy:
Joh, wat een schrik! En wat een ellende dan, de taalbarriere. Je zal best flink in paniek zijn geweest Margriet. Hopelijk is Bram spoedig weer de oude! Nog een hele goede tijd gewenst! -
27 September 2014 - 14:53
Hannie Mulder:
Hey Bram en Margriet
goede berichten na een vervelende val, gelukkig zie je er op de laatst foto stralend uit en zijn jullie een prachtig stel, Goede reis en geniet
-
27 September 2014 - 18:51
Hennie Schoon:
Fijn dat jullie weer verder kunnen reizen, geniet ervan we zijn benieuwd naar de verhalen.
Verkopen ze daar ook fietshelmen of zie je die daar niet?
liefs pa en ma -
28 September 2014 - 19:21
SuuzenNiels:
Wat een avontuur... Geen leuke helaas..
Toch ben ik blij dat het herstel zo goed gaat! Maakt me wat geruster...
Ik ben blij dat jullie jullie droomreis kunnen voortzetten!
Geniet ervan!
Kijk uit voor overstekend wild aub.
Liefs,
S&N -
30 September 2014 - 16:37
Anja Hoefakker:
Hallo Margriet en Bram
Jeetje wat een verhaal.Wat fijn dat het beter met Bram gaat en hoop dat Bram weer gauw de oude is.
Wat een prachtig is het toch,als ik dit alles leest dan verlang ik weer naar dat prachtige land met die o zo vriendelijke mensen.
Geniet weer lekker verder en doe voorzichtig
En bedankt voor je leuke kaart .Hij staat bovenop de kast als pronkstuk.
Groetjes Anja -
09 Oktober 2014 - 08:51
Anja Hoefakker:
Hallo Margriet en Bram
Allereerst Van Harte Gefeliciteerd
Hoe is het met Bram
En vermaak jezelf alweer ?
Gaat het goed met je kookcursus?
Hier gaat het steeds beter ben weer aan het oefenen met lopen en fietsen .
Na de herfstvakantie ga ik weer naar school .
Geniet maar weer lekker .
Groetjes Anja
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
