Tochtgenoten door het leven
Door: Bram
Blijf op de hoogte en volg Margriet en Bram
29 Augustus 2014 | India, Pondicherry
Op de rooftop, de open bovenverdieping van ons huis, bevinden zich twee hangmatten. Ik lig in de ene, Margriet met haar e-reader in de andere. Mijn ogen zijn dicht. Ik span en ontspan mijn spieren en begin te schommelen. Mijn gedachten schommelen mee. Ik merk dat ik de controle erover aan het verliezen ben. Stel je voor dat ik straks met compleet andere gedachten wakker word!
Ik vind mijn gedachten heel gewoon. Ze zijn mijn persoonlijke kijk op de wereld. Hier, in het door hindoegoden en Allah geregeerde Pondicherry, denken en doen ze heel anders dan wij in Nederland gewend zijn. Drie maanden India hebben mij laten zien dat er meerdere werelden bestaan en dat iedereen zijn eigen verbeeldings- en belevingswereld heeft, afhankelijk van waar je woont en van de jou omringende cultuur en waardenpatronen.
Dat bouwwerk van aannames is ontstaan in je kindertijd, op de plek waar je opgroeide en zekere normen golden, waar je leerde dat sommige dingen normaal waren en andere gek, het ene goed was, het andere fout. Al vlug dacht je er niet meer over na. Koeien horen in de wei. Zitten doe je op een stoel. Mannen dragen broeken. In plaats van ja zeggen kun je ook knikken. Wat je belooft moet je doen. Eten doe je met een vork of lepel. Afval ruim je op. Vol is vol.
Het is zoals je geleerd hebt. Toch kan het meestal ook anders. In India is alles anders. Koeien lopen op een drukke verkeersweg. Ze vinden hun kostje tussen het vuil ernaast. Veel mensen zitten op de grond. Mannen dragen een om het middel geslagen doek in plaats van een broek. Zeggen dat iets goed is, doe je door met je hoofd te schudden. In een volle bus kunnen nog wel twintig mensen bij. Eten doe je met je (rechter)hand. Iets beloven is een daad van vriendelijkheid; of de ander het ook doet, is de vraag.
Langdurig met de mensen in zo’n cultuur meedoen is vervreemdend. Wat voor jou gewoon was, wordt minder gewoon.
We zijn in Pondicherry lui geworden. De ene dag lopen we wat door straatjes en velden, of gaan eropuit voor boodschappen: olie, curd, fruit, cola, rijst - plus natuurlijk allerlei ingrediënten om er in onze keuken lekker mee te kokkerellen. De andere dag pakken we Azra’s fietsen, die de hele maand de onze zijn, en trotseren de hitte om het binnenland verder te ontdekken. Ontdekken kan trouwens ook door in een bus te springen en na vijftig kilometer - twee uur zweten in een overvol vehikel - er weer uit te springen. Waar je ook uitkomt, elke keer is het een geweldig spannende verrassing!
Vaak beginnen we de dag met yoga. Op de rooftop is dat in gezelschap van kraaien en minor birds. Yoga op Serenity Beach is een andere ervaring. De vissers komen terug van zee. Handig manoeuvreren ze hun smalle bootjes langs een golf het strand op. Allerlei soorten schaaldieren en visjes komen uit de netten. Om half acht gaan we onze oefeningen doen, die we afsluiten met hardlopen en zwemmen. Een betere start van een dag is ondenkbaar!
We wonen sinds 4 augustus in een moslimwijk in het aan Pondicherry en de kust grenzende dorp Kottakuppam, 200 kilometer onder Chennai. Dichtbij staat een moskee. Vanaf ‘s morgens vroeg galmt uit luidsprekers de zang van de muezzin, die op mij klagelijk overkomt. ‘s Middags krijgen jongens met kufipetjes en meisjes in boerka er koranles. De wijk is een samenleving op zich. Als je haar verlaat en de Mahatma Gandhi Road oploopt, overspoelt een andere leefwereld je, die van het hindoeïsme. Waar je maar kijkt zijn tempels en andere heilige plekken.
Er is ook christelijke kerken, in Kottakupam twee grote katholieke, in Pondicherry een stuk of vijf. Op allerlei manieren doen de christenen mee in het geheel, ze zijn hier meer geïntegreerd dan in Kerala, waar we de eerste maand in India verbleven. In Chennai wonen zo’n 300.000 christenen. Vorige week hielden duizenden van hen een pelgrimage, waarbij ze een afstand van honderden kilometers aflegden. We zagen hen door ons dorp lopen, met oranje kleren aan en een rugzak op. Sommigen waren de uitputting nabij.
We wonen bij Azra in haar guesthouse, maar zijn de enige gasten. Ze maakt deel uit van de moslimgemeenschap. Toen we bij haar introkken, zei ze dat er in de wijk wel wat antipathie tegen westerse toeristen bestond, maar dat is gelukkig meegevallen. Nadat men ons een week had geobserveerd en we klant waren geworden in hun buurtwinkeltjes, accepteerde men ons. Je kon zien dat ze over ons hadden gepraat. Iedereen deed opeens aardig tegen ons, van jong tot heel oud en heel baardig.
Azra is een open, ontwikkelde vrouw. Ze heeft met haar gezin in Frankrijk gewoond, waar nu haar man en twee studerende kinderen nog zijn. Zelf is ze terug, met haar twee jongsten. Toen we een boek van Malala hadden gelezen, het Pakistaanse meisje dat zich inzet voor het recht van moslimmeisjes op onderwijs, zagen we veel gelijkenis tussen haar en Azra. Net als Malala is Azra een kind van de sociale omgeving waarin ze werd gevormd, en tegelijk leerden beiden een andere belevingswereld kennen, die hen verrijkte.
Wat ook opvalt, is dat de samenleving waarin Malala opgroeide zoveel lijkt op wat wij hier zien. Het wonen: grote betonnen huizen en primitieve krotjes van leem en bladeren door elkaar heen. Het milieu: open riolen, afvalhopen naast de huizen en langs de weg. De tradities: de prominente rol van mannen in het publieke leven en de bescheiden rol bij huis van de vrouwen. Normen en waarden: loyaliteit aan bepaalde personen gaat voor alles.
Maar in één opzicht is er groot verschil. Pakistan kent grote spanningen, terwijl het er in India gelukkig vreedzaam aan toe gaat. Overal waar wij geweest zijn, zie je de bevolkingsgroepen samenwerken. En in de dorpsgemeenschappen zie je hindoevrouwen en moslima’s vaak samen kletsen.
Iets bijzonders wat we deze maand in Pondicherry meemaakten, was een bezoek aan Auroville, een internationale stad van idealisten die hier dichtbij al zo’n vijftig jaar bestaat. Margriet is ook op een aan Auroville gelieerde school voor kinderen met handicaps geweest.
Eerder maakte ik een lange fietstocht door de binnenlanden. Na twee uur hield het pad op. Naast mijn fiets liep ik verder. Een paar mannen kwamen op mij af. Van een afstand namen ze me op. Ze waren schaars gekleed en omhangen met allerlei voorwerpen. Ik groette en liep door. Even laten kwam ik in een dorp. Ik bevond mij duidelijk in het gebied van een traditionele stam. Vreemd genoeg lag er een stuk asfaltweg in het dorp en er stonden rijen lage stenen huisjes. De in mijn ogen woest uitziende bewoners zaten op de weg, deden spelletjes met elkaar of waren elkaar aan het ontluizen (wat je in deze streken wel vaker ziet). Een rasta-achtige man gebaarde hoe ik weer in de ‘gewone’ wereld kon komen. Toen ik vertrok, liepen naakte kinderen me zwaaiend achterna.
Thuis vertelde ik het verhaal aan Azra. Ze zei dat ik een project van de overheid had gezien, die een nomadische stam had willen civiliseren. Het project was mislukt. De groep had zich wel gevestigd op de aangewezen, afgelegen plek, maar doordat men zijn oude manier van leven had opgegeven en geen nieuw werk ervoor in de plaats had aangepakt, waren er nu veel problemen.
Nu ik dit verslag afsluit, is het 31 augustus. Over een paar dagen verhuizen we naar Thailand. Eergisteren hebben we een hotel geboekt voor vier dagen in Bangkok, waar we ons op het volgende deel van ons avontuur gaan oriënteren. Een beetje weemoedig nemen we afscheid, van Azra, van de mensen in ons wijkje, van alle mensen op straat en in de dorpen waar we geweest zijn, van India. Toch blijven ze ook een beetje bij ons, al die mensen in dit deel van de wereld, in hun andere belevingswereld. We voelen ons als tochtgenoten door het leven met hen verbonden, en dat blijft.
Ik vind mijn gedachten heel gewoon. Ze zijn mijn persoonlijke kijk op de wereld. Hier, in het door hindoegoden en Allah geregeerde Pondicherry, denken en doen ze heel anders dan wij in Nederland gewend zijn. Drie maanden India hebben mij laten zien dat er meerdere werelden bestaan en dat iedereen zijn eigen verbeeldings- en belevingswereld heeft, afhankelijk van waar je woont en van de jou omringende cultuur en waardenpatronen.
Dat bouwwerk van aannames is ontstaan in je kindertijd, op de plek waar je opgroeide en zekere normen golden, waar je leerde dat sommige dingen normaal waren en andere gek, het ene goed was, het andere fout. Al vlug dacht je er niet meer over na. Koeien horen in de wei. Zitten doe je op een stoel. Mannen dragen broeken. In plaats van ja zeggen kun je ook knikken. Wat je belooft moet je doen. Eten doe je met een vork of lepel. Afval ruim je op. Vol is vol.
Het is zoals je geleerd hebt. Toch kan het meestal ook anders. In India is alles anders. Koeien lopen op een drukke verkeersweg. Ze vinden hun kostje tussen het vuil ernaast. Veel mensen zitten op de grond. Mannen dragen een om het middel geslagen doek in plaats van een broek. Zeggen dat iets goed is, doe je door met je hoofd te schudden. In een volle bus kunnen nog wel twintig mensen bij. Eten doe je met je (rechter)hand. Iets beloven is een daad van vriendelijkheid; of de ander het ook doet, is de vraag.
Langdurig met de mensen in zo’n cultuur meedoen is vervreemdend. Wat voor jou gewoon was, wordt minder gewoon.
We zijn in Pondicherry lui geworden. De ene dag lopen we wat door straatjes en velden, of gaan eropuit voor boodschappen: olie, curd, fruit, cola, rijst - plus natuurlijk allerlei ingrediënten om er in onze keuken lekker mee te kokkerellen. De andere dag pakken we Azra’s fietsen, die de hele maand de onze zijn, en trotseren de hitte om het binnenland verder te ontdekken. Ontdekken kan trouwens ook door in een bus te springen en na vijftig kilometer - twee uur zweten in een overvol vehikel - er weer uit te springen. Waar je ook uitkomt, elke keer is het een geweldig spannende verrassing!
Vaak beginnen we de dag met yoga. Op de rooftop is dat in gezelschap van kraaien en minor birds. Yoga op Serenity Beach is een andere ervaring. De vissers komen terug van zee. Handig manoeuvreren ze hun smalle bootjes langs een golf het strand op. Allerlei soorten schaaldieren en visjes komen uit de netten. Om half acht gaan we onze oefeningen doen, die we afsluiten met hardlopen en zwemmen. Een betere start van een dag is ondenkbaar!
We wonen sinds 4 augustus in een moslimwijk in het aan Pondicherry en de kust grenzende dorp Kottakuppam, 200 kilometer onder Chennai. Dichtbij staat een moskee. Vanaf ‘s morgens vroeg galmt uit luidsprekers de zang van de muezzin, die op mij klagelijk overkomt. ‘s Middags krijgen jongens met kufipetjes en meisjes in boerka er koranles. De wijk is een samenleving op zich. Als je haar verlaat en de Mahatma Gandhi Road oploopt, overspoelt een andere leefwereld je, die van het hindoeïsme. Waar je maar kijkt zijn tempels en andere heilige plekken.
Er is ook christelijke kerken, in Kottakupam twee grote katholieke, in Pondicherry een stuk of vijf. Op allerlei manieren doen de christenen mee in het geheel, ze zijn hier meer geïntegreerd dan in Kerala, waar we de eerste maand in India verbleven. In Chennai wonen zo’n 300.000 christenen. Vorige week hielden duizenden van hen een pelgrimage, waarbij ze een afstand van honderden kilometers aflegden. We zagen hen door ons dorp lopen, met oranje kleren aan en een rugzak op. Sommigen waren de uitputting nabij.
We wonen bij Azra in haar guesthouse, maar zijn de enige gasten. Ze maakt deel uit van de moslimgemeenschap. Toen we bij haar introkken, zei ze dat er in de wijk wel wat antipathie tegen westerse toeristen bestond, maar dat is gelukkig meegevallen. Nadat men ons een week had geobserveerd en we klant waren geworden in hun buurtwinkeltjes, accepteerde men ons. Je kon zien dat ze over ons hadden gepraat. Iedereen deed opeens aardig tegen ons, van jong tot heel oud en heel baardig.
Azra is een open, ontwikkelde vrouw. Ze heeft met haar gezin in Frankrijk gewoond, waar nu haar man en twee studerende kinderen nog zijn. Zelf is ze terug, met haar twee jongsten. Toen we een boek van Malala hadden gelezen, het Pakistaanse meisje dat zich inzet voor het recht van moslimmeisjes op onderwijs, zagen we veel gelijkenis tussen haar en Azra. Net als Malala is Azra een kind van de sociale omgeving waarin ze werd gevormd, en tegelijk leerden beiden een andere belevingswereld kennen, die hen verrijkte.
Wat ook opvalt, is dat de samenleving waarin Malala opgroeide zoveel lijkt op wat wij hier zien. Het wonen: grote betonnen huizen en primitieve krotjes van leem en bladeren door elkaar heen. Het milieu: open riolen, afvalhopen naast de huizen en langs de weg. De tradities: de prominente rol van mannen in het publieke leven en de bescheiden rol bij huis van de vrouwen. Normen en waarden: loyaliteit aan bepaalde personen gaat voor alles.
Maar in één opzicht is er groot verschil. Pakistan kent grote spanningen, terwijl het er in India gelukkig vreedzaam aan toe gaat. Overal waar wij geweest zijn, zie je de bevolkingsgroepen samenwerken. En in de dorpsgemeenschappen zie je hindoevrouwen en moslima’s vaak samen kletsen.
Iets bijzonders wat we deze maand in Pondicherry meemaakten, was een bezoek aan Auroville, een internationale stad van idealisten die hier dichtbij al zo’n vijftig jaar bestaat. Margriet is ook op een aan Auroville gelieerde school voor kinderen met handicaps geweest.
Eerder maakte ik een lange fietstocht door de binnenlanden. Na twee uur hield het pad op. Naast mijn fiets liep ik verder. Een paar mannen kwamen op mij af. Van een afstand namen ze me op. Ze waren schaars gekleed en omhangen met allerlei voorwerpen. Ik groette en liep door. Even laten kwam ik in een dorp. Ik bevond mij duidelijk in het gebied van een traditionele stam. Vreemd genoeg lag er een stuk asfaltweg in het dorp en er stonden rijen lage stenen huisjes. De in mijn ogen woest uitziende bewoners zaten op de weg, deden spelletjes met elkaar of waren elkaar aan het ontluizen (wat je in deze streken wel vaker ziet). Een rasta-achtige man gebaarde hoe ik weer in de ‘gewone’ wereld kon komen. Toen ik vertrok, liepen naakte kinderen me zwaaiend achterna.
Thuis vertelde ik het verhaal aan Azra. Ze zei dat ik een project van de overheid had gezien, die een nomadische stam had willen civiliseren. Het project was mislukt. De groep had zich wel gevestigd op de aangewezen, afgelegen plek, maar doordat men zijn oude manier van leven had opgegeven en geen nieuw werk ervoor in de plaats had aangepakt, waren er nu veel problemen.
Nu ik dit verslag afsluit, is het 31 augustus. Over een paar dagen verhuizen we naar Thailand. Eergisteren hebben we een hotel geboekt voor vier dagen in Bangkok, waar we ons op het volgende deel van ons avontuur gaan oriënteren. Een beetje weemoedig nemen we afscheid, van Azra, van de mensen in ons wijkje, van alle mensen op straat en in de dorpen waar we geweest zijn, van India. Toch blijven ze ook een beetje bij ons, al die mensen in dit deel van de wereld, in hun andere belevingswereld. We voelen ons als tochtgenoten door het leven met hen verbonden, en dat blijft.
-
29 Augustus 2014 - 19:11
Jacqueline :
Prachtig verwoord bram,
Leuk om mee te lezen en leven -
29 Augustus 2014 - 19:15
Rob En Ria:
Bram wat kun je toch mooi schrijven! Ik zie het allemaal zo voor me..... Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om afscheid te nemen en verder te reizen. Het zal een hele overgang zijn om in Bangkok te zijn!
Maar ook daar zullen jullie weer genieten van wat het leven jullie brengt. -
29 Augustus 2014 - 19:40
Ria:
Wat een mooi verhaal van jullie belevenissen Bram, echt genieten!
lfs Ria -
29 Augustus 2014 - 23:19
Hanneke:
Mooi, al die ervaringen die je rijker maken als je er voor open staat.
Wat is normaal? Er is dus geen 'normaal' of juist: alles is normaal.
Mooi dat jullie fijne herinneringen houden aan India en een beetje weemoedig zullen zijn. Er blijft een stukje Margriet en Bram in India maar een stukje India gaat met jullie mee. Naar Thailand! Ik ben erg benieuwd hoe jullie het zullen vinden!
En dan nog even geduld en dan.... :-)
Goede reis!
Liefs, Hanneke -
30 Augustus 2014 - 10:06
Wil:
Inderdaad een andere wereld! Ik heb vol interesse je verhaal gelezen, Bram. Wil je aan Margriet zeggen dat ze van de quiz alleen foto 2 en 3 goed had. Foto 1 was niet Poepenhemeltje maar de brug bij Taarlo/Oudemolen. Op foto 4 heeft ze niet gereageerd.
Groetjes, Wil -
30 Augustus 2014 - 10:45
Martien En Sari:
Dag Margriet en Bram,
Weer een heel leuk reisverslag, worden de verslagen al in de krant geplaatst of komt dat later. Zoveel indrukken, maar die kunnen jullie schommelend in de gangmat verwerken.
Veel liefs, en groeten van ons -
30 Augustus 2014 - 13:11
Aline:
tjonge jonge weer een hoop beleefd daar, indrukwekkendnhoor..! Nu bijna door naar het volgende land, kijk in Thailand ook een beetje uit naar plekjes waar ik van 1-15 december kan verblijven alsjeblieft:) Groetjes Aline -
30 Augustus 2014 - 13:46
Suzanne:
Wow! Mooi verhaal en wat een mooie belevenissen!
Bijzonder om dat allemaal mee te kunnen maken he!
Geniet ervan..
X suuz -
30 Augustus 2014 - 19:20
Mama:
Lieve Bram en Margriet, weer een mooi reisverslag zo kunnen wij ook een stukje mee beleven van jullie wel en wee. Bram je geeft ons iets om over na te denken, wat is normaal.
Een goede vlucht naar Thailand.
liefs van ons -
04 September 2014 - 14:05
Monique :
Ik zit hier achter mijn laptop (tijdens werktijd) heerlijk weg te dromen....wat een mooie verhalen!!
Voor mij héél herkenbaar omdat ik ook in Noord en Zuid India ben geweest (ook in Pondicherry en Auroville). Ik heb er hele mooie herinneringen aan. Nu net terug uit Sri Lanka en de Malediven....en alweer aan het werk. Dat is even omschakelen.
Gelukkig zit Gerda naast mij en die maakt het leven hier op de Dienst (in ons nieuwe schoolgebouw) weer een stukje aangenamer...hahah.
Gerda stuurt jullie binnenkort nog even een persoonlijke mail.
Heel veel plezier nog de komende periode in Thailand
groetjes van Monique (en Gerda)
-
14 September 2014 - 15:08
Hans Reedijk:
Via jullie verhalen, reizen wij met jullie mee. Een aparte sfeer in Pondicherry - ook door de afwijkende dracht van de politieagenten aldaar. Zuid-India: lekker relaxed. En Sri-Lanka - ook geweldig daar te kunnen reizen uiteraard. Nog een laatste Namasté (of was het nou Namaskár?) en dan door naar Thailand. Heb het goed, en pas goed op elkaar. Hartelijke groet van Hans Reedijk. -
14 September 2014 - 20:57
Peter & Gonnie:
Ha globetrotters,we genieten hier echt van jullie avonturen
ben benieuwd naar thaise belevenissen.
Bram ik hoorde van je ongelukje, geen blijvend letsel hoop ik?
jedenfals beterschap en veel liefs en kusjes van ons
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
