High fives in een moslimwijk
Door: Bram
Blijf op de hoogte en volg Margriet en Bram
17 Juli 2014 | India, New Delhi
Margriet kwam terug uit Neyyerdam, ze vertelde enthousiaste verhalen over haar twaalfdaagse yoga-course, we namen ons voor voortaan elke dag met yoga te beginnen, we bleven nog twee dagen in Trivandrum en reden maandag per riksja naar het station, om vervolgens in acht uur per trein en bus naar Kumily te reizen. Het was de start van een nieuwe periode in drie plaatsen: Kumily, dan Munnar en daarna Kochi.
Nu zit ik in het vliegtuig naar New Delhi en schrijf dit verslag van onze laatste weken in Zuid-India. Over twee uur landen we in een 40+ graden tropenkas en begint er alweer een ander avontuur. Maar eerst nu Kumily en Munnar, twee hooggelegen plaatsen in de westelijke Ghats, waarna we terugrijden naar het zuidwesten, naar Kochi (Cochin) aan de Arabische Zee.
In Kumily verbleven we in de homestay van meneer Suresh en zijn vrouw. Het was dichtbij een junglegebied, in totaal 925 km2 groot, waarvan zes procent toegankelijk voor toeristen. Het is al vanaf 1885 een nationaal park en tegenwoordig ook een tijgerreservaat. Van de veertig tijgers zagen we er geen, wel krabsporen van eentje op een boom. Wilde olifanten ook niet, wel hun uitwerpselen.
Je kunt in Kumily met jeeps en/of gidsen tours, tracks, walks en ‘experiences’ doen. Het was low season, nauwelijks toeristen dus. Het hele werkloze gilde kwam daardoor op ons af. Wij wilden liever zelf ontdekken. We hoefden ook niet naar al diezelfde shops met spice, thee, antiek en farmerproducten waar geen klanten waren maar per winkel wel zeven man personeel rondhing. We vonden het zielig voor deze mensen zonder werk, maar je kunt je ook afvragen waarom ze in het low season (= de moessontijd) geen andere bezigheden bedachten.
Op een avond zat ik met Suresh op zijn dakterras te praten over het leven. Hij is praktiserend hindoe maar gelooft niet meer in de goden. Belangrijk vindt hij ‘food, love and sleep’, wat hij heel serieus uitwerkt. Ik vond het opvallend hoe ook deze hindoe uitgebreid kon betogen hoe onze ‘mind’ ons steeds voor de gek houdt. Dit is voor veel mensen hier een kijk op alles die net zo normaal is als voor iemand aan de voet van een berg de berg. Weten dat er een berg is, is in dit geval weten dat het ego je de verkeerde kant opstuurt, dat de aardse realiteit grotendeels illusie is, en dat het leven minder mooi is dan we voor waar willen houden.
We hebben genoten in Kumily. Apen, civetkatten, squarrels, kolibries en grote vlinders kwamen vlakbij of zelfs op ons balkon. De jungle was geweldig, met paradijsvogels en fel gekleurde kevers. Een plaatselijk cultureel programma bracht ons in een ‘kalari’, waar we een kalaripayat-voorstelling meemaakten. Zes guruchai, meesters in de strijd, streden hier met elkaar. Ze gebruikten messen, speren en schilden. Af en toe was het bloedstollend. Er ging niets verkeerd; de jongemannen waren al van heel jonge leeftijd bezig met de uit de twaalfde eeuw stammende Keralaanse vechtkunst.
Maar vooral gingen we erop uit. Naast tochten dichtbij gingen we per bus verder weg naar allerlei moois. En op een ochtend kon ik het niet laten: de hoge berg waar we op uitkeken, bovenaan wat grasland, móest bedwongen worden. Rond de middag keerde ik onder de indruk terug. Ik maakte Margriet zo enthousiast dat we even later samen vertrokken en we ‘s middags met z’n tweeën van het hoge uitzicht stonden te genieten.
De dag voordat we Kumily verlieten, bezochten we een dokter. Margriet had al een week oorpijn. De arts stuurde ons door naar een groot ziekenhuis dertig kilometer verderop. De volgende dag gingen we erheen. Het was richting Munnar, onze volgende bestemming. wat goed uitkwam. Het ziekenhuis leek een mierenhoop, een gangenstelsel met rijen mensen in elke richting. Het viel ons op hoe kalm iedereen was. Na een uur was het Margriets beurt. De specialist constateerde een ontsteking. Toen Margriet zei dat ze in een meer gezwommen had, was hij er zeker van dat daar de oorzaak van de ontsteking lag. Hij gaf druppels en schreef antibiotica voor.
Drie uur na ons ziekenhuisbezoek arriveerden we in Munnar. We waren nu honderd kilometer noordelijk van Kumily. Het was koud en regenachtig. De straten stonden vol water, de volgende dag verregenden we tijdens een wandeling door dorpjes en theeplantages. We besloten na twee nachten om te vertrekken. Opvallend hier waren een moskee, een kerk en een hindoetempel die op de lager gelegen stad uitkeken. Vanuit onze kamer hoorden we ‘s morgens vroeg al muziek, overal door luidsprekers versterkt. Het leek erop dat de drie geloven een eerlijke muziekverdeling hadden gemaakt, al klonk als extraatje voor de moslims daarnaast nog heel wat keren per dag ook gezang uit de moskee op.
De volgende dag maakten we een busrit van vier uur naar Kochi. Die was te vergelijken met een rit door de Alpen, maar dan langs smallere wegen, zonder tunnels op enge plekken, in een oude bus. De eerste twee uren waren erg griezelig. Door het gezigzag was de diepte soms links en soms rechts van ons. Ik vroeg mij af aan welke kant de bus de afgrond ging inrijden. Vóór mij zag ik ijzeren stangen. Ik bedacht dat als we weggleden, ik die kon grijpen. Op de onderste kon ik mijn voeten planten. Mijn arm-, vinger- en beenspieren moest ik heel stijf houden!
Opeens besefte ik het foute van mijn redenering, want als een bus een diep ravijn indendert, is er geen reddingsplan. Ik dacht aan Suresh en ons gesprek op zijn dakterras. Als de werkelijkheid je bang maakt, zoek je een manier om ermee om te gaan. Vaak stel je dan de werkelijkheid mooier voor dan die is. Zo scheppen we een illusie-wereld met onze eigen reddingsboeien.
Gelukkig kwamen we heelhuids in Kochi aan, een stad groter dan Amsterdam. Wij gingen naar de homestay van George en Gini Bastian, een katholiek stel in de oude wijk Fort Kochi, waar forse kerken uit een ver verleden staan, uit de tijd dat de Portugezen het hier voor het zeggen hadden. Ook de Engelsen en de Nederlanders hebben hier geheerst. Er is nog een Dutch Palace uit de periode van de VOC en langs het strand staan eeuwenoude wilgen, die ‘Dutch trees’ worden genoemd.
Kochi heeft een christelijke, een joodse, een hindoe- en een islamitische wijk. De verschillen tussen de wijken zijn relatief. Dat komt omdat overdag de bevolking zich redelijk mengt, want overal is nering te doen. Islamitische tuktukdrivers rijden rond in de christelijke en hindoegebieden, bedelaars met een hindoe-achtergrond prefereren als hun werkgebied de straten bij een moskee en, waar je ook bent, de straten zijn op elke plek overvol met mensen die in vaste stalletjes of opde grond de meest uiteen lopende food en non-food artikelen aanbieden.
‘s Avonds gaat wie niet op straat slaapt terug naar zijn eigen wijk. Wij liepen dan hele einden door schemerig verlichte straatjes van allerlei soort. Je kwam dan in smalle, prachtig betegelde moslimstraatjes waar de mannen kalotjes droegen - niet de platte joodse maar van het soort dat meer van het hoofd bedekt - en waar we high fives maakten met jongetjes op de kwaliteiten van Messi en Robben. En in hindoestraten, groezelig, duister en vies. We liepen over een kade, waar tot ‘s avonds laat vanaf het strand gevist werd met ‘Chinese netten’.
De mensen van Kochi gaan goed met elkaar om, zou ik zeggen. Net als in andere delen van Kerala. In Kumily mocht ik zomaar een moslimman met zijn drie vrouwen in boerka op de foto zetten. (Nou ja, hij zei dat het zijn vrouw en twee dochters waren, maar dat durfde ik dan net weer niet te controleren!).
Voor zover ik het heb gemerkt respecteren de mensen elkaars geloof. Natuurlijk is er de enorme kloof tussen arm en rijk, ook in Kochi, waar weinig of niets tegen gedaan lijkt te worden en die door de armen als ‘zo is het nu eenmaal’ lijkt te worden geaccepteerd (al fietsten we op een dag door een bedrijvengebied aan de haven en zagen daar een paar keer een office van een vakbond).
Nog even over de moslims: er is hier naast de vele andere moskeeën een moskee van de Ahmadiyyat Community die zich keert tegen oorlog, geweld en djihad. Ik ben er geweest en heb een lang gesprek gehad met een groepje gelovigen die allemaal goed Engels spraken. In India worden ze door de meeste andere moslims geaccepteerd maar in andere landen worden ze volgens eigen zeggen vervolgd en worden hun moskeeën in brand gestoken.
We zijn vijf dagen bij Bastian Homestay gebleven en hebben erg genoten. Intussen spraken we over onze verdere plannen. Margriet had van backpackers gehoord dat als je ‘heftig India’ wil meemaken je naar het noorden moet. Zuid-India is wat dat betreft een makkie. We vonden allebei dat we ons dan maar in dat heftige moesten onderdompelen. Dus boekten we een vliegreis naar New Delhi, tweeduizend kilometer ten noorden van Kochi, een stad van dertien miljoen inwoners. En we boekten een hotelletje in het hartje van de stad, aan de Main Bazaar Road. Google alvast maar. Het verslag over Delhi komt de volgende keer. Veel goeds voor jullie.
Nu zit ik in het vliegtuig naar New Delhi en schrijf dit verslag van onze laatste weken in Zuid-India. Over twee uur landen we in een 40+ graden tropenkas en begint er alweer een ander avontuur. Maar eerst nu Kumily en Munnar, twee hooggelegen plaatsen in de westelijke Ghats, waarna we terugrijden naar het zuidwesten, naar Kochi (Cochin) aan de Arabische Zee.
In Kumily verbleven we in de homestay van meneer Suresh en zijn vrouw. Het was dichtbij een junglegebied, in totaal 925 km2 groot, waarvan zes procent toegankelijk voor toeristen. Het is al vanaf 1885 een nationaal park en tegenwoordig ook een tijgerreservaat. Van de veertig tijgers zagen we er geen, wel krabsporen van eentje op een boom. Wilde olifanten ook niet, wel hun uitwerpselen.
Je kunt in Kumily met jeeps en/of gidsen tours, tracks, walks en ‘experiences’ doen. Het was low season, nauwelijks toeristen dus. Het hele werkloze gilde kwam daardoor op ons af. Wij wilden liever zelf ontdekken. We hoefden ook niet naar al diezelfde shops met spice, thee, antiek en farmerproducten waar geen klanten waren maar per winkel wel zeven man personeel rondhing. We vonden het zielig voor deze mensen zonder werk, maar je kunt je ook afvragen waarom ze in het low season (= de moessontijd) geen andere bezigheden bedachten.
Op een avond zat ik met Suresh op zijn dakterras te praten over het leven. Hij is praktiserend hindoe maar gelooft niet meer in de goden. Belangrijk vindt hij ‘food, love and sleep’, wat hij heel serieus uitwerkt. Ik vond het opvallend hoe ook deze hindoe uitgebreid kon betogen hoe onze ‘mind’ ons steeds voor de gek houdt. Dit is voor veel mensen hier een kijk op alles die net zo normaal is als voor iemand aan de voet van een berg de berg. Weten dat er een berg is, is in dit geval weten dat het ego je de verkeerde kant opstuurt, dat de aardse realiteit grotendeels illusie is, en dat het leven minder mooi is dan we voor waar willen houden.
We hebben genoten in Kumily. Apen, civetkatten, squarrels, kolibries en grote vlinders kwamen vlakbij of zelfs op ons balkon. De jungle was geweldig, met paradijsvogels en fel gekleurde kevers. Een plaatselijk cultureel programma bracht ons in een ‘kalari’, waar we een kalaripayat-voorstelling meemaakten. Zes guruchai, meesters in de strijd, streden hier met elkaar. Ze gebruikten messen, speren en schilden. Af en toe was het bloedstollend. Er ging niets verkeerd; de jongemannen waren al van heel jonge leeftijd bezig met de uit de twaalfde eeuw stammende Keralaanse vechtkunst.
Maar vooral gingen we erop uit. Naast tochten dichtbij gingen we per bus verder weg naar allerlei moois. En op een ochtend kon ik het niet laten: de hoge berg waar we op uitkeken, bovenaan wat grasland, móest bedwongen worden. Rond de middag keerde ik onder de indruk terug. Ik maakte Margriet zo enthousiast dat we even later samen vertrokken en we ‘s middags met z’n tweeën van het hoge uitzicht stonden te genieten.
De dag voordat we Kumily verlieten, bezochten we een dokter. Margriet had al een week oorpijn. De arts stuurde ons door naar een groot ziekenhuis dertig kilometer verderop. De volgende dag gingen we erheen. Het was richting Munnar, onze volgende bestemming. wat goed uitkwam. Het ziekenhuis leek een mierenhoop, een gangenstelsel met rijen mensen in elke richting. Het viel ons op hoe kalm iedereen was. Na een uur was het Margriets beurt. De specialist constateerde een ontsteking. Toen Margriet zei dat ze in een meer gezwommen had, was hij er zeker van dat daar de oorzaak van de ontsteking lag. Hij gaf druppels en schreef antibiotica voor.
Drie uur na ons ziekenhuisbezoek arriveerden we in Munnar. We waren nu honderd kilometer noordelijk van Kumily. Het was koud en regenachtig. De straten stonden vol water, de volgende dag verregenden we tijdens een wandeling door dorpjes en theeplantages. We besloten na twee nachten om te vertrekken. Opvallend hier waren een moskee, een kerk en een hindoetempel die op de lager gelegen stad uitkeken. Vanuit onze kamer hoorden we ‘s morgens vroeg al muziek, overal door luidsprekers versterkt. Het leek erop dat de drie geloven een eerlijke muziekverdeling hadden gemaakt, al klonk als extraatje voor de moslims daarnaast nog heel wat keren per dag ook gezang uit de moskee op.
De volgende dag maakten we een busrit van vier uur naar Kochi. Die was te vergelijken met een rit door de Alpen, maar dan langs smallere wegen, zonder tunnels op enge plekken, in een oude bus. De eerste twee uren waren erg griezelig. Door het gezigzag was de diepte soms links en soms rechts van ons. Ik vroeg mij af aan welke kant de bus de afgrond ging inrijden. Vóór mij zag ik ijzeren stangen. Ik bedacht dat als we weggleden, ik die kon grijpen. Op de onderste kon ik mijn voeten planten. Mijn arm-, vinger- en beenspieren moest ik heel stijf houden!
Opeens besefte ik het foute van mijn redenering, want als een bus een diep ravijn indendert, is er geen reddingsplan. Ik dacht aan Suresh en ons gesprek op zijn dakterras. Als de werkelijkheid je bang maakt, zoek je een manier om ermee om te gaan. Vaak stel je dan de werkelijkheid mooier voor dan die is. Zo scheppen we een illusie-wereld met onze eigen reddingsboeien.
Gelukkig kwamen we heelhuids in Kochi aan, een stad groter dan Amsterdam. Wij gingen naar de homestay van George en Gini Bastian, een katholiek stel in de oude wijk Fort Kochi, waar forse kerken uit een ver verleden staan, uit de tijd dat de Portugezen het hier voor het zeggen hadden. Ook de Engelsen en de Nederlanders hebben hier geheerst. Er is nog een Dutch Palace uit de periode van de VOC en langs het strand staan eeuwenoude wilgen, die ‘Dutch trees’ worden genoemd.
Kochi heeft een christelijke, een joodse, een hindoe- en een islamitische wijk. De verschillen tussen de wijken zijn relatief. Dat komt omdat overdag de bevolking zich redelijk mengt, want overal is nering te doen. Islamitische tuktukdrivers rijden rond in de christelijke en hindoegebieden, bedelaars met een hindoe-achtergrond prefereren als hun werkgebied de straten bij een moskee en, waar je ook bent, de straten zijn op elke plek overvol met mensen die in vaste stalletjes of opde grond de meest uiteen lopende food en non-food artikelen aanbieden.
‘s Avonds gaat wie niet op straat slaapt terug naar zijn eigen wijk. Wij liepen dan hele einden door schemerig verlichte straatjes van allerlei soort. Je kwam dan in smalle, prachtig betegelde moslimstraatjes waar de mannen kalotjes droegen - niet de platte joodse maar van het soort dat meer van het hoofd bedekt - en waar we high fives maakten met jongetjes op de kwaliteiten van Messi en Robben. En in hindoestraten, groezelig, duister en vies. We liepen over een kade, waar tot ‘s avonds laat vanaf het strand gevist werd met ‘Chinese netten’.
De mensen van Kochi gaan goed met elkaar om, zou ik zeggen. Net als in andere delen van Kerala. In Kumily mocht ik zomaar een moslimman met zijn drie vrouwen in boerka op de foto zetten. (Nou ja, hij zei dat het zijn vrouw en twee dochters waren, maar dat durfde ik dan net weer niet te controleren!).
Voor zover ik het heb gemerkt respecteren de mensen elkaars geloof. Natuurlijk is er de enorme kloof tussen arm en rijk, ook in Kochi, waar weinig of niets tegen gedaan lijkt te worden en die door de armen als ‘zo is het nu eenmaal’ lijkt te worden geaccepteerd (al fietsten we op een dag door een bedrijvengebied aan de haven en zagen daar een paar keer een office van een vakbond).
Nog even over de moslims: er is hier naast de vele andere moskeeën een moskee van de Ahmadiyyat Community die zich keert tegen oorlog, geweld en djihad. Ik ben er geweest en heb een lang gesprek gehad met een groepje gelovigen die allemaal goed Engels spraken. In India worden ze door de meeste andere moslims geaccepteerd maar in andere landen worden ze volgens eigen zeggen vervolgd en worden hun moskeeën in brand gestoken.
We zijn vijf dagen bij Bastian Homestay gebleven en hebben erg genoten. Intussen spraken we over onze verdere plannen. Margriet had van backpackers gehoord dat als je ‘heftig India’ wil meemaken je naar het noorden moet. Zuid-India is wat dat betreft een makkie. We vonden allebei dat we ons dan maar in dat heftige moesten onderdompelen. Dus boekten we een vliegreis naar New Delhi, tweeduizend kilometer ten noorden van Kochi, een stad van dertien miljoen inwoners. En we boekten een hotelletje in het hartje van de stad, aan de Main Bazaar Road. Google alvast maar. Het verslag over Delhi komt de volgende keer. Veel goeds voor jullie.
-
17 Juli 2014 - 07:59
Hanneke:
Lieve Margriet,
En high-five uit Amersfoort! Wat leuk weer een verslag van jullie gelezen. Jullie zijn nu in Delhi; ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen!
Pas goed op jullie zelf en geniet er van!
Is Margriet's oor weer beter?
Liefs, Hanneke -
17 Juli 2014 - 08:32
De Polletjes:
Bijzonder wat jullie allemaal meemaken!
Leuk om mee te lezen. Veel van wat jullie zien en meemaken zal je vast moeilijk in woorden kunnen overbrengen...maaar toch krijgen we een idee ;-)
Veel liefs van ons 4 -
17 Juli 2014 - 13:31
Margriet:
@Hanneke: medicijnen hebben goed geholpen, bijna geen oorpijn meer, gelukkig! Was wel een bijzondere ervaring zo'n Indiaas ziekenhuis.
-
17 Juli 2014 - 14:01
Suzanne :
Ha die pa en Margriet,
Wat en verhaal.. Bij het stuk over de smalle wegen en afgronden hield ik wel even mijn adem in. Ik houd daar totaal niet van!
Ja, wie wat van de wereld wil zien moet openstaan voor avontuur (brrr) haha..
Pas goed op jullie zelf!
En geniet van al het mooie!
Liefs,
Suzanne en Niels -
17 Juli 2014 - 18:56
Jacqueline:
hoi- hoi of word het tok-tok margriet en bram ik vind jullie belevenissen nog bijzonderder dan ik van tevoren me kon voorstellen en vooral als je dan ook nog zulke aparte kruiden krijgt opgestuurd hartstikke bedankt hiervoor.
op naar nog meer avontuur.
groetjes jacqueline -
18 Juli 2014 - 09:22
Arent:
Lieve Bram en Margriet,
Ik ben druk aan het werk en hoop als ik straks weekend heb in alle rust jullie verslag te lezen maar hier alvast een berichtje van mij. Ik hoop dat jullie het naar jullie zin hebben in India. Ik ben benieuwd of jullie gemakkelijk logeeradressen kunnen vinden. Zou graag een dagje met jullie meewandelen '-)! Ik hoop dat jullie mijn EHBO-kit nog niet nodig hebben gehad!
Als ik jullie verslag heb gelezen hoop ik nog weer wat te laten horen! Tot gauw!
Warme groet,
Arent Molenaar -
18 Juli 2014 - 17:30
Wil Schoon:
Hoi Bram en Margriet,
Erg leuk steeds jullie verslagen te lezen! Pas goed op jezelf want jullie maken best enge dingen mee!
Groetjes, Wil -
19 Juli 2014 - 13:48
Hannie Mulder:
Hallo lieve vrienden
leuk om jullie verslag te lezen en wat maken jullie veel mee, prachtig die foto,s om zo eff een indruk te krijgen van hoe het is
geniet van al het goede groeten van ons
-
21 Juli 2014 - 14:30
Teo En Thea:
Hoi Bram en Margriet,
Leuk om jullie verslagen te lezen en foto's te bekijken. Zo zijn we toch een beetje bij jullie. Zo te lezen hebben jullie het enorm naar je zin. Dat zie je ook aan de foto's. Ik heb Margriet zelden zo zien stralen. Is je oor weer beter, Margriet?
Geniet er van in New-Delhi en we zien jullie volgende verslag vol verwachting tegemoet.
Hartelijke groet van
Teo en Thea -
02 Augustus 2014 - 21:02
Els:
Lieve Bram en Margriet,
Geweldig om jullie belevenissen te lezen, wat een avonturen!
En nu in New Delhi; ben benieuwd hoe het jullie daar zal vergaan. En mijn maag draaide om bij het verhaal over die busrit langs de afgronden.... vreselijk. Fijn dat het met je oor weer beter gaat Margriet, hopelijk blijft het verder rustig.
Mooie tijd met elkaar verder!
Liefs van mij en ook groetjes van Aad, die leeft ook erg mee.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
